Onze Deejay

Deejay kwam op ons pad toen de tranen na het afscheid van Gina opgedroogd waren. Een vriend van mijn man had een American Stafford en hij zocht een nieuwe plek voor zijn hond. Mijn man had me dit eens verteld maar dat was voor mij niet het juiste moment. Opeens kwam het verlangen naar een nieuwe harige vriend en herinnerde ik me nog vaag het gesprek. We zaten in de auto en ik vroeg ernaar, is die vriend van jou nog steeds zoekende? Wil je dat even checken? Al gauw kwam er een reactie dat de situatie nog niet was opgelost en dat hij het fijn zou vinden als Deejay bij ons terecht zou kunnen.

We gaan kennismaken en ontmoette een blije, vriendelijke en rustige Deejay die op dat moment 8 jaar oud is. Een lange tijd daarvoor was er een aanvaring geweest met Deejay en hun zoontje wat toen ongeveer 1 jaar oud was. Er zou een broodkorst op de grond zijn gegooid voor de hond door een oppas, en het kleine jongetje wilde deze ook pakken. Wijze les hier..  Het jongetje kwam er met een schrammetje vanaf, maar helaas zat de schrik erin bij moeders. Ze vertrouwde het niet meer samen. Daar valt weinig aan te doen, niets zo sterk als een moederinstinct en daarbij is een hond eenmaal niet 100% betrouwbaar bij kleine kinderen. Ze hebben de twee uit elkaar gehouden, Deejay mocht in de woonkamer als de kleine in bed lag. Ze hebben lang gezocht naar een nieuwe eigenaar maar het zal niet meevallen om een hond van 8 jaar weg te doen dus alle gegadigde vielen een voor een af. Mijn man en ik hebben geen kinderen dus hetzelfde zal bij ons niet gebeuren en je mag zo vaak langskomen als je wilt. Laten we Deejay een weekend in huis nemen en eens kijken hoe dat voelt voor beiden partijen.

Natuurlijk was ik direct dol op deze oude man. Het liep allemaal zoals gehoopt. De vorige eigenaar kwam af en toe nog eens langs en wij beschouwde Deejay als onze eigen hond. Wanneer er iets speelde of wanneer we naar de dierenarts moesten hadden we altijd even contact. Toch was het wel echt wennen. Deejay was totaal anders dan Gina op alle mogelijke vlakken. Hij wilde niet zo graag knuffelen en sliep het grootste gedeelte van de dag. Ik heb er geen rekening mee gehouden dat ik helemaal niet weet hoe lang het duurt voordat zo’n hond op leeftijd is gewend aan zijn nieuwe situatie maar het heeft achteraf toch wel een jaar geduurd voordat hij aanhankelijk naar ons werd. Deejay had wel zo zijn oude mannen-trekjes. Zo sliep hij het liefste op zijn rug waardoor zijn wangen binnenste buiten naar beneden hingen. Hij was stijf als hij een lang dutje had gedaan. Hij vond 5 klm hardlopen echt wel meer dan genoeg. Het leukste was nog wel als we bezoek hadden en we maakte teveel herrie dat hij ons eens even goed aankeek, diep zuchtte en zich dan overdreven omdraaide om weer verder te gaan snurken. Nee, dit is niet zo’n verhaal als bij Gina waarbij ik voor verassingen kwam te staan. Dit verhaal heeft meer met het einde te maken.

Mijn man en ik hadden eindelijk een huis gekocht met een grotere tuin. We gingen verhuizen en Deejay paste zich goed aan, hij vond het heerlijk dat hij zo’n grote tuin had. Een aantal maanden na de verhuizing was Deejay uit zijn doen. Dit was een woensdagavond. Hij leek een beetje wappie en wiebelig. Ik kon het niet zo goed plaatsen. De volgende ochtend ging het slecht met hem. Hij was in de war en bewoog heel traag. Soms leek hij midden in een beweging te bevriezen. Ik vond het lijken op een bad-trip of zoiets. Ik moest die dag echt naar kantoor en gelukkig kon mijn man in de ochtend met Deejay naar de dierenarts. Hij is daar een dagje opgenomen en donderdagavond mochten we hem weer mee naar huis nemen. Ze dachten aan een vergiftiging, zijn lever was niet in orde. Maar met honderden euro’s aan medicijnen moest het wel goed komen. Deejay kwam de hoek om gewandeld bij de dierenarts, hij leek wat fitter maar nog verre van goed. Ik moest de medicijnen tijd geven om te werken. Vrijdagmiddag ging Deejay achteruit, hij piepte van de pijn. Hartverscheurend. Ik belde de dierenarts en ik moest de medicijnen nog wat meer tijd geven. Ik vertrouwde het niet en stuurde een filmpje naar de dierenarts en toen mocht ik toch met hem langskomen. Deejay kon niet meer lopen op dit moment dus we tilde hem uit de auto en brachten hem bij de dierenarts. Daar stonden we, de dierenarts, mijn man en ik om Deejay heen. De dierenarts gaf Deejay een soort boost waardoor hij zich fitter zou gaan voelen en we kregen een nieuw plan van aanpak om Deejay hierdoorheen te helpen. Ik hou van plannen, daar kan ik iets mee. Ik schuif mijn armen onder Deejay om hem op te tillen en naar de auto te dragen. In mijn armen verkrampt hij, verbaast laat ik hem op de tafel van de dierenarts voorzichtig los. Ik zie aan de dierenarts dat hij meer weet dan ik maar ik ben op dit moment verbaast over zijn bolleke aan het aaien. De dierenarts checkt zijn hartslag maar die is er helaas niet meer. Dit arme mannetje is in mijn armen gestorven bij de dierenarts en ik schreeuwde het uit van verdriet.

Waaraan hij is vergiftigt konden we niet meer achterhalen. Deejay liep nooit los, het zou me verbazen als hij ongemerkt iets heeft gegeten tijdens een wandeling, dat zou ik gezien moeten hebben lijkt me, ik ben niet het type dat met m’n telefoon bezig is tijdens het wandelen. We hadden ook paddenstoelen in de tuin en er blijken toch nog wat giftige paddenstoelen te groeien in ons Nederlandje. Ook hadden we een rododendrons in de tuin, zo’n standaard struik die naar mijn weten op elk hoek eentje te vinden is maar deze blijkt ook giftig te zijn voor honden. Ik ga er nooit achter komen en dat moet ik accepteren. Ik zou nu wel een vergiftiging sneller kunnen herkennen, ik heb geen rododendrons en paddenstoelen meer in de tuin. Deejay is 10 jaar geworden en we hebben samen met zijn vorige eigenaar met pijn in ons hart afscheid van hem genomen.