Gina
Liefde op het eerste gezicht..
Â
Ik wilde graag een Rottweiler pup en ik wilde het goed aanpakken. Ik had een fokker gevonden die werd aanbevolen door de rasvereniging. Een stel wat zo ongeveer 1,5 uur bij mij vandaan woonden en zij fokten al jaren met Rottweilers. Ik ging kennismaken, er werden veel vragen gesteld en ik deed mijn uiterste best om zowel eerlijk te zijn maar ook in aanmerking te komen voor een pup. Ik ontmoette de dekreu en het teefje wat gedekt ging worden. Beiden waren wel ergens kampioen in. Ik ben een aantal keren op bezoek geweest en uiteindelijk kreeg ik het nieuws dat de dekking had plaatsgevonden en dat ik de tweede keuze had uit het nestje. Ik was door het dolle heen, had mezelf helemaal voorbereid en direct de nodige spullen in huis gehaald. Ik heb hier nu nog steeds een boek over Rottweilers liggen. Helaas kwam toen het bericht dat het teefje een echo had gehad en dat ze drachtig bleek te zijn van één pup. Het voelde vreemd genoeg toch een beetje als liefdesverdriet. Als ik mezelf nu advies zou geven zou ik zeggen ‘meid, het heeft zo niet mogen zijn, de volgende dekking heb je de eerste keuze en het is het wachten zeker waard.’ Maar nee, ik heb mezelf geen advies gegeven.
Â
Ik ging in een verdrietige bui naar ikzoekbaas.nl en daar stond ze.. onze Gina. Kruising Cane Corso Amerikaanse Stafford. Zo mooi! Een kort stukje tekst erbij dat ze dol zou zijn op water en moeite had een thuis te vinden. Ze zat op dat moment in het asiel in Rotterdam. 1 dag later belde ik met het asiel om kennis te komen maken en datzelfde weekend was ik onderweg met mijn kleine autootje naar Rotterdam. Ze kende Gina daar heel goed omdat ze al vaker was terug gebracht. Toen ze uit haar verblijf werd gehaald rende ze haar verzorger bijna omver van enthousiasme, ze was zo blij dat ze even uit de kennel mocht. Ik ging een stuk met haar wandelen om kennis te maken. Dat wandelen kon je beter beschrijven als waterskiën over het gras. Die hond deed waar ze zin in had, ze trok me van hier naar daar, ik was niet interessant voor haar. Eenmaal weer terug bij het asiel liet Gina zich horen door met een grote tak tegen de kozijnen aan te butsen. Ze hadden me al gewaarschuwd als ze eenmaal een tak vind dan laat ze niet meer los. Een beetje gênant was het wel. Samen met Gina en een van de verzorgers gingen we een ruimte in om even te babbelen. Er werd gezegd dat ik een goede indruk had gemaakt op Gina en dat ze niet met iedereen zo goed klikte. Ik was verbaast aangezien ze me amper had aangekeken maar ik was al lang blij dat ze positief zijn. Ik rekende €175 af, kreeg een riempje en zak brokken mee en plaatste Gina op de achterbank. Mijn eerste hond!
Â
Ik hield meteen van haar. Diezelfde avond had ik mijn ouders uitgenodigd om kennis te maken, ook hier zou ik mezelf nu adviseren om dat niet te doen, laat je nieuwe hond eerst eens goed wennen, dagen misschien wel weken, maar ik wist toen niet beter. Toen mijn ouders op bezoek kwamen bleek inderdaad dat Gina niet met iedereen klikte. Ze bleef maar blaffen naar mijn moeder, ze was niet oké. Ik zei dat ze haar jas maar uit moest doen en rustig op de bank moest gaan zitten en toen bleek Gina te blaffen tegen haar jas en niet tegen mijn moeder. Zo kwam ik er al gauw achter dat ze toch wel veel mee had gemaakt. Ze reageerde op elke bezoeker anders en kon soms bang zijn van de simpelste dingen. Ze bleek ook een voedselallergie te hebben waar ik niks van wist. Ze haalde uit naar fietsers en andere honden. Ze gromde naar mannen die op bezoek kwamen. Voor mij was ze superlief maar dit is niet zo’n beste situatie.
Â
Ik bedenk dat het goed is om samen op cursus te gaan. Ik hoor via via van een goede hondenschool en stuur een uitgebreide mail met mijn bevindingen. Ik krijg een standaard reactie dat ik die datum zo laat werd verwacht. Ik kwam aan bij de hondenschool en ik moest Gina in een soort buitenkenneltje stoppen, groot genoeg voor 1 grote hond. Links en rechts van haar zaten er ook honden in zo’n kenneltje. Ik voelde me er totaal niet goed bij, ik wist zeker dat als ik Gina nu alleen daar in laat zitten dat ik straks een hond aan de lijn heb die totaal overstuur zou zijn maar de beste mannen zeiden dat dit geen probleem was. Eenmaal binnen zaten er veel andere mensen om me heen met thee en koekjes, we kregen een uitgebreide intro. Ik besefte dat ik was aangemeld voor een groepscursus, het verbaasde me. Gina kan helemaal niet met andere honden maar ik heb er geen verstand van en hun wel. Na wat in mijn ogen de langste intro ooit was mochten we dan eindelijk onze hond ophalen. Ik stelde Gina gerust en hield voldoende afstand van de anderen. Ik had mijn handen vol aan haar, ze woog 35 kilo en ik 55 kilo. De twee mannen gingen de ronde langs om met elke hond kennis te maken. Toen ik eenmaal aan de beurt was zag ik beiden mannen rechtop als een stel beveiligers op me af stappen, Gina haalde uit en ik wist nog net te voorkomen dat ze een van de mannen te pakken kreeg. Ik schrok, zij schrokken. Toen veranderde de sfeer. Ik was dom geweest, ik had zo’n hond nooit in huis moeten nemen, ik moest maar gewoon een puppie kopen. Eens zal Gina mij pakken en dan mag ik blij zijn als ik het nog na kan vertellen. Ze noemde me denigrerend ‘meisje’. Met een hoofd zo rood als een tomaat van schaamte heb ik het terrein verlaten.
Â
Ik zal Gina nooit terugbrengen. Ik heb haar nu eenmaal in huis gehaald, slim was het niet maar nu is ze mijn verantwoordelijkheid en ik moet iets verzinnen waardoor we samen gelukkig kunnen zijn. Even later kwam ik via via bij een gedragstherapeut terecht. Ze kwam bij me thuis, ik was zo zenuwachtig en verwachtte weer een preek. Er kwam geen preek, ze observeerde alleen en we praatte wat samen. Ze stelde me veel vragen en ik gaf zo goed mogelijk antwoord. Vanaf deze kennismaking hebben we verschillende keren afgesproken, bij mij in de tuin en in het dorp. Ze gaf me handvatten, tips en informatie. Ze gaf me opdrachten en ik ging ermee aan de slag. Het was leuk om zo samen bezig te zijn en vooruitgang te boeken. Beetje bij beetje ging het steeds beter. Ik kon met Gina naar het bos en door het dorp wandelen. Ik heb haar zelfs meegenomen op vakantie naar Oostenrijk. Ze heeft bijna 8 jaar bij me gewoond en ik beschouwde haar als mijn beste vriendin. Natuurlijk was haar rugzakje niet helemaal uit te wissen, zo deed ik uit voorzorg een muilkorf om wanneer er kinderen of mensen die bang waren op bezoek kwamen en ik stak de straat over tijdens het wandelen wanneer ik een andere hond tegenkwam maar dat was een kleine moeite vergeleken met het begin.
Â
Was het verstandig om in een emotionele bui naar Rotterdam te rijden en haar mee naar huis te nemen? Absoluut niet maar ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik er spijt van had. Deze dame zal altijd een speciaal plekje hebben in mijn hart.

Comments